بعد ازینت سبزه خط در سیاهی می رود

ای ز خود غافل زمان خوش نگاهی می رود

می شود سرسبزی این باغ پامال خزان

خوشدلی هایت به گرد رنگ کاهی می رود

با قد خم گشته فکر صید عشرت ابلهی ست

همچو موج از چنگ این قلاب ماهی می رود

چاره دشوار است در تسخیر وحشت پیشگان

نکهت گل هر طرف گردید راهی می رود

جان به پیش چشم بیباکت ندارد قیمتی

رایگان این گوهر از دست سپاهی می رود

سرخوش پیمانهٔ ناز محیط جلوه ایم

موج ما از خود به دوش کج کلاهی می رود

نیست صابون کدورتهای دل غیر ازگداز

چون شود خاکستر از آتش سیاهی می رود

صیقل زنگار کلفتها همین آه است و بس

ظلمت شب با نسیم صبحگاهی می رود

کیست گردد مانع رنگ از طواف برگ گل

خون من تا دامنت خواهی نخواهی می رود

از خط او دم مزن بیدل که این حرف غریب

بر زبان خامه ی صنع الاهی می رود